Wybudowany sto lat temu kościół w Polanicy Zdroju został 6 kwietnia ogłosozny sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy i otrzymał relikwie bł. Jana Pawła II W parafii istnieje żywy kult błogosławionego papieża, a obecność relikwii z pewnością przyczyni się do jego intensyfikacji – mówi ks. Antoni Kopacz, polanicki prałat, proboszcz i dziekan. Uroczystego otwarcia sanktuarium dokonał bp Ignacy Dec i zawierzły całą diecezję świdnicką Matce Bożej.

Historia parafii pw. Wniebowzięcia NMP i kościoła parafialnego rozpoczęła się krótko przed rozpoczęciem I wojny światowej. Z małej, gospodarczej wioski rozwinęła się gmina, a Polanica nabrała charakteru miejskiego. Z czasem liczbą ludności przewyższyła sąsiednią wioskę Szalejów Górny. Do Szalejowa Górnego Polanica należała przez ponad 600 lat. Kilka pokoleń mieszkańców Polanicy-Zdrój i Polanicy Górnej zostało ochrzczonych w Szalejowie Górnym, tam też przyjmowało Pierwszą Komunię św. i bierzmowanie oraz spoczęło na tamtejszym cmentarzu.

4 stycznia 1862 r. powstała Fundacja Katolickiego Sierocińca i Domu Schronienia im. św. Jadwigi. Posiadała swój statut i była pod zarządem Kuratorium Fundacji Kościelnej w Polanicy-Zdrój, składającego się z 6 osób. 6 grudnia 1894 r. dekretem Najwyższego Władcy Katolicki Sierociniec i Schronisko otrzymały uprawnienia osoby prawnej. Od samego początku istnienia fundacji stałymi członkami byli każdorazowi proboszczowie Polanicy-Zdrój, oni też pełnili funkcję Prezesa Kuratorium: Ks. Pragal, Ks. Theuner, Ks. Taubitz, Ks. Filla, a po wojnie ks. Marian Barg – pierwszy proboszcz polski w Polanicy-Zdrój.