Oto jego krótki życiorys:

Kamil (Camille) Costa de Beauregard urodził się 17 lutego 1841 w Chambéry - stolicy Sabaudii - w rodzinie markiza Pantaléona Costa de Beauregarda i Marty de Saint Georges de Vérac jako piąte z 11 ich dzieci. Ich wychowaniem zajmowała się głównie matka, gdyż ojciec często bywał na dworze książęcym w Turynie, z którym był blisko związany. Chłopiec uczył się w domu i w szkołach katolickich, ale w 1854 ciężko zachorował i wyjechał na dalszą naukę do Tuluzy.

Mimo starannego wychowania w duchu religijnym w latach 1858-61 przeżywał kryzys wiary, przestał ją praktykować i dopiero w 1861, pod wpływem kilku książek o treści duchowej, doświadczył głębokiego nawrócenia. W 1863, odpowiednio przygotowany przez swego przewodnika duchowego ks. Claude’a-Françoisa Chenala, zdał z wyróżnieniem egzamin z filozofii przed arcybiskupem Chambéry kard. Alexisem Billietem (1783-1873). Mniej więcej w tym samym czasie Sabaudia weszła w skład Francji, do czego w znacznym stopniu przyczynił się ojciec Kamila, mianowany za zasługi przez cesarza Napoleona III przewodniczącym Rady Generalnej nowego departamentu.

Ale przyszły błogosławiony odrzucił stojącą przed nim otworem karierę polityczną i wyjechał na studia teologiczne do Rzymu i tam 28 maja 1866 przyjął święcenia kapłańskie. Po powrocie do rodzinnego miasta otrzymał stanowisko czwartego wikariusza miejscowej katedry, on jednak postanowił zająć się ubogimi i robotnikami, zgodnie z duchowością bł. Benedykta Labre’a (1748-83; w 1881 kanonizowanego), z którą zapoznał się w Rzymie.

Pod koniec sierpnia 1867 w Chambéry wybuchła epidemia cholery, powodując wiele zgonów. Kamil zaczął opiekować się sierotami po zmarłych rodzicach, odkrywając w sobie nowe powołanie. Aby móc im pomagać, zagospodarował stary dom, należący do księcia Ernesta de Boigne, który przekazał mu go bezpłatnie na 8 lat. Odtąd kapłan poświęci się całkowicie sierotom i innym potrzebującym, wykorzystując do tego wsparcie materialne ze strony swej rodziny, zwłaszcza matki i właściciela domu. W styczniu 1868 książę zaproponował utworzenie rady zarządzającej i ofiarował budynki dla powstałego tam gospodarstwa rolnego. Zatwierdził to 24 marca tegoż roku abp Billiet.

Nowa placówka przyjęła najpierw 10 dzieci w wieku 6-13 lat i zaczęła się szybko rozwijać. W listopadzie tegoż roku arcybiskup mianował ks. Kamila kanonikiem katedry, wywołując zazdrość wielu innych księży, ale on sam nie dbał o zaszczyty ani nie korzystał z przysługujących mu z tego tytułu przywilejów, a nawet jego najbliżsi dowiedzieli się o tym jego wyróżnieniu po wielu miesiącach.

W 1869 kapłan odwiedził kilka podobnych placówek w innych miastach francuskich, aby zdobyć nowe doświadczenia dla swej posługi. Podróże te rzeczywiście wiele mu dały, pozwalając mu oprzeć swój program działania z jednej strony na nauczaniu i wychowaniu, z drugiej na formacji duchowej, uwzględniającej pobożność eucharystyczną, kult Najświętszego Serca Jezusowego, Niepokalanej Maryi Panny, św. Józefa i wierność papieżowi. W 1873, po pielgrzymce do Lourdes, zbudował na dziedzińcu swego sierocińca grotę z posągiem Matki Bożej. W następnym roku doszło tam do cudownego uzdrowienia 18-letniej Marii Paget przed jej udaniem się na operację do Lyonu.

Stopniowo dojrzewała w ks. Kamilu idea oparcia formacji młodych na rolnictwie. Dzięki pomocy rodziny, przyjaciół i innych życzliwych osób nabył nowe tereny, na których zamieszkał razem ze swymi podopiecznymi. Oprócz nauki szkolnej i zdobywania wiedzy rolniczej młodzi mieli tam także teatr, chodzili na wycieczki w góry i rozwijali się duchowo. I chociaż zdarzały się też problemy, np. powódź zalała część pomieszczeń, były trudności z niektórymi wychowankami, sierociniec rozrastał się dynamicznie i w 1874 przebywało w nim ponad 100 dzieci.

W 1875 kapłan otworzył nową szkołę rolniczą w La Villette, gdzie trzymano także zwierzęta gospodarcze i hodowlane i uprawiano pola. Zamieszkał tam na stałe a miejscowość Le Bocage [Lasek], gdzie również działał, powierzył ks. Chenalowi. W tym czasie jednak we Francji do głosu dochodzą postawy antyklerykalne i konflikty między republikanami a konserwatystami. W 1879 w Chambéry rada komunalna przegłosowała zawieszenie działalności wszelkich instytucji prowadzonych przez zgromadzenia zakonne (a w sierocińcu pracowali bracia szkolni). Ks. Kamil za radą św. Jana Bosco (1815-88), którego w tymże roku poznał w Turynie i z którym pozostawał w bliskich kontaktach, przekazał swe dzieło stowarzyszeniu świeckiemu. W 1884 zmarła jego matka a w rok później ks. Chenal. Wszystkie te trudności zmusiły mężnego kapłana do powrotu do Le Bocage, podczas gdy w La Villette pozostali bracia szkolni.

Dokonania ks. Kamila były już wówczas powszechnie znane a jego sława wykroczyły daleko poza jego miasto rodzinne i Sabaudię. Jednocześnie on sam coraz bardziej zapadał na zdrowiu i musiał wyjeżdżać na leczenie do Niemiec, Belgii, Szwajcarii i Włoch. W 1889 Le Bocage otrzymało m.in. 61 ha nowych obszarów od księcia Leonida Mariusa Servolesa de la Motte'a a zwłaszcza od Ernesta Costy, bratanka księdza Kamila, który w 1896 sam został kapłanem i osiadł w Le Bocage. Przebywało tam wówczas 150 uczniów. Założyciel dzieła, coraz bardziej schorowany, zmarł w opinii świętości w Wielki Piątek 25 marca 1910 w Chambéry.

Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się w styczniu 1961, a 22 stycznia 1991 Stolica Apostolska wydała dekret o jego cnotach heroicznych. W 2015 odkryto materiały dotyczące cudownego uzdrowienia - wkrótce po śmierci sługi Bożego - dziecka René Jacquemonda. Przyspieszyło to sprawę ks. Kamila i 14 marca 2024 Franciszek, sam przebywający w szpitalu, zatwierdził dekret uznający cud sprzed ponad stu lat i zezwolił na beatyfikację kapłana, która nastąpiła już za pontyfikatu nowego papieża.